Zeggen we niks meer?

Een vakantiebestemming met in het hotel met een gym, daar moet je je niet veel van voorstellen. Drie loopbanden en wat halters noemen ze tegenwoordig een gym. Dus dat werd 'm niet. 

Nu weer even terug van vakantie en alweer een paar weken aan het werk geweest. Ik had al een paar weken niet gesport, dus wil de draad weer snel oppakken. Maar nu met de drukke werkweken en een strandentocht aantocht, moet ik er echt tijd voor maken en prioriteiten stellen.   

Ik sport bij Basic Fit, omdat ik vrij wil sporten zonder al te veel aanmoediging of hulp, en omdat ik weet wat ik wel en niet kan. Ik ga het liefst in de ochtend als ik vrij ben en verder geen andere verplichtingen heb. Nu ben ik van mezelf best spontaan en altijd wel in voor een praatje, maar dat zit er tegenwoordig niet meer in. Iedereen voor zich. En hoewel ik mijn best doe om enigszins oogcontact te krijgen met mensen die ik regelmatig op hetzelfde tijdstip zie, is dat niet wederzijds. Ik kan niet zeggen dat het er zo druk is, maar zelfs bij de kleedruimtes of tijdens het water bijvullen zegt niemand iets of word je nauwelijks gezien. Een enkeling wel, meestal van een oudere of dezelfde generatie.

Is de jeugd van tegenwoordig  (zeg ik als Gen X'er) dan zo afstandelijk geworden of sociaal ongemakkelijk? Als ik naar de toegenomen festivals kijk, lijkt me dat zeer onwaarschijnlijk. Iedereen lijkt in zijn eigen wereld beland. Met koptelefoons op of oortjes in ,( in de sportschool)— ikzelf ook hoor — maar een knikje of iets is toch wel zo sociaal, of niet? Ach, het valt me niet alleen op in de sportschool, maar fatsoenlijkheid is gratis, lijkt me. Ik blijf gewoon groeten, want zeg nou eerlijk: blijf bij jezelf, en een lach maakt de wereld een beetje vriendelijker. ☺

“Herken jij dat ook, dat iedereen in zijn eigen wereld lijkt te zitten?”

Ik ben benieuwd naar jouw ervaring hierin en dat hoeft niet specifiek in de sportschool.

Liefs,💋